Δέηση Στην Παναγία !

 

 

 

Γλυκειά μας Παναγιά ,

καθώς ατενίζεις Τον Αγαπημένο Σου Υιό ,

μεσήτευσε και για όλους εμάς ,

που στης ζωής το πέλαγο ,

τα κύματα μας κτυπούν αλύπητα ,

και δεν μας αφήνουν σε ησυχία ...

Οι πειρασμοί ασταμάτητοι ...

Ο πονηρός δεν τα βάζει κάτω ,

αλλά μας πολεμά βάναυσα ,

θέλοντας να μας δει να λυγίζουμε

να παρατάμε τα όπλα ,

να εγκαταλείπουμε τη μάχη ...

Γι΄ αυτό Παναγία μου ,

δεν έχουμε άλλη καταφυγή εκτός από Εσένα .

Κλίνουμε το γόνυ της ψυχής και του σώματος ενώπιών Σου ,

και σε ικετεύουμε θερμά :

 

" Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν,

μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,

παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει. "

 

 

Εύχομαι η Γλυκειά μας Παναγιά

νάναι καταφυγή και προστασία

για κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής .

 

 

( Η Αγιογραφία από το Ησυχαστήριο που ανοικοδομεί

ο πάτερ Ανδρέας Κονάνος στο Γαλαξίδι Φωκίδος ,

Παναγία η Γάλαξα , η Θαλασσοκρατούσα )

Προσευχή στην Παναγία

Παναγία μου!

Μητέρα μου πονεμένη και στοργική!

Βασίλισσά μου,

που προσκυνείσαι από τάγματα Αγγέλων

και Αρχαγγέλων,

και υμνείσαι από αναρίθμητα πλήθη πιστών Χριστιανών σου,

κλίνε, Παναγία μου, το αυτί σου

να σου πω τον μυστικό πόνο της ψυχής μου.

Με βλέπεις.

Είμαι βασανισμένος άνθρωπος, αμαρτωλός,

που δεύτερος αμαρτωλός σαν και μένα άλλος,

δεν υπάρχει.

Θλίβομαι, πονώ, κλαίω,

σπαράζει η ψυχή μου που Σου το λέγω, Παναγία μου.

Το κρατώ μυστικό από τους άλλους.

Γιατί πώς να τους το πω;

Με τι λόγια,

με τι κουράγιο να τους μιλήσω,

να τους παρουσιάσω την αθλιότητά μου,

τις πολλές μου αμαρτίες;

Σε Σένα, Παναγία μου,

μητέρα μου γλυκειά,

λέω τον πόνο και εκφράζω τη μεγάλη μου θλίψη.



Τα βάσανά μου είναι πολλά,

γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές και μεγάλες.

Έλα, λοιπόν, Παναγία μου,

λυπήσου με και βοήθησέ με.

Δώσε μου μετάνοια,

δώσε μου χάρη να μετανοήσω,

να κλάψω, όπως μου πρέπει,

να πέσω κάτω

να ζητήσω το έλεος από τον Μονογενή Σου Υιό,

να ειρηνεύσω, να σωθώ.

Παναγία μου, Παναγία μου,

κάνε μου τούτο το μεγάλο καλό.

Σήκωσε από πάνω μου την αμαρτία και τη θλίψη,

τον πόνο της ψυχής μου.

Διώξε από κοντά μου τα βάσανα και τους πειρασμούς.

Και σώσε με, γλυκειά μου Παρθένα,

Μητέρα του κυρίου και Σωτήρος μου.
Αμήν.




   

Στον πόλεμο του πονηρού

Πανύμνητε, Πανάχραντε, κόρη Θεοκυήτορ,
ενώτισαί μου της φωνής, αγνή Παρθενομήτορ.
Ιδέ δακρύων σταλαγμούς ψυχής συντετριμμένης,
επάκουσον τους στεναγμούς, καρδίας τεθλιμμένης.

Ου φέρω τα φρυάγματα του δολερού εχθρού μου,
ου σθένω προς τας μηχανάς, του πονηρού εκείνου,
ου φέρω τας επιβουλάς, την τόσην κακουργίαν,
ου στέγω προς την φοβεράν εκείνου πανουργίαν.

Ουχ υπομένω τας δεινάς ενέδρας και παγίδας,
αδυνατώ προς τας πολλάς του πονηρού βολίδας.
Ποικίλως εκπειράζει με, παντοίως πολεμεί με,
εις αμαρτίας βάραθρα έλκει και συνωθεί με.

Παρακαλώ Σε, Δέσποινα, λιμήν χειμαζομένων,
παρηγορία των πιστών, σθένος ησθενημένων,
ελέησόν με, οίκτιρον, φρούρησον, φύλαξόν με,
της τυραννίδος του εχθρού, Δέσποιν’απαλλαξόν με.

Αγάθυνον, Παντάνασσα, ελπίς απηλπισμένων,
αντιλαβού μου, ρύσαι με, λύσις οδυνωμένων.
Εν λύπαις Σε παράκλησιν, εν νόσοις θεραπείαν,
εν τοις κινδύνοις λύτρωσιν έχω και προστασίαν.

Σε πρόμαχον επίσταμαι των εκπολεμουμένων,
ετοίμην δε βοήθειαν των εκπειραζομένων.
Συ με, Αγνή, διάσωσον από του πολεμίου,
απάλλαξόν με των δεινών, δίκης του αιωνίου.

Συ έσο μοι παράκλησις, Θεόπαις εν τω βίω,
Συ παραμύθιον γλυκύ γενού μοι εν σταδίω.
Συ βάλσαμον επίχεε, επί τα τραύματά μου.
Συ μοι γενού μεσίτρια προς Σον Υιόν Παρθένε,
Συ δώρησαί μοι την ζωήν, Ναέ ηγιασμένε.





 

ΕΥΧΗ Εἰς τήν ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Θεοτόκε Παρθένε,

εὐλογημένη Μαρία κεχαριτωμένη,

Δέσποινα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς,

εὐλο­γημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου,

ὅτι σωτῆρα ἔτεκες,

τόν μονογενῆν Υἱὀν τοῦ Θεοῦ

καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.



Τῶν Ἀποστόλων, λαμπρότης,

τῶν προφητῶν σύναξις,

τῶν μαρτύρων ἐκκλησία,

τῶν χριστιανῶν τό καταφύγιον,

σκέπασόν με, Παρθένε Μαρία,

ὑπό τήν προστασίαν τῶν Ἀγγέλων

καί ὑπό τήν σκέπην τῶν πτερύγων σου,

καί βοήθησόν με τόν δοῦλον σου

ἀπό πάντα πειρασμόν,

ὁπού μέλλει νά μοῦ ἔλθῃ

καί μή μέ ἀπορρίψῃς, ὦ Παρθένε Μαρία,

βοήθησόν με, Κυρία τοῦ Κόσμου,

τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως,

ὅπως ἔλθη ἡ ταπεινή μου ψυχή

μέσα εἰς τόν Παράδεισον

ἔμπροσθεν εἰς τόν ἀδέκαστον θρόνον τοῦ Υἱοῦ σου,

ὅταν ἔλθῃ νά κρίνῃ τόν κόσμον

ἐν τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ τῆς φρικτῆς Αὐτοῦ Παρουσίας

καί νά ἀκούσω

τό «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου

κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην μου βασιλείαν».



Ναί, Δέσποινα τοῦ Κόσμου,

δώρησόν μοι τῷ ταπεινῷ δούλῳ σου τό ζητούμενον,

ἵνα εὐχαρίστως δοξάζω τό ὄνομα τοῦ Πατρός

καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος,

νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αιώνων

Ἀμήν.




   

Δος μου απ’τις αρετές σου

Προσευχή - Ύμνος του Αγ. Νεκταρίου προς την Παναγία

Δέσποινα παντευλόγητε, Υπέραγνε Παρθένε,
Παράδεισε πανθαύμαστε, κήπε καλλωπισμένε,
Σε δυσωπώ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τον νουν μου,
κατεύθυνον τας σκέψεις μου, φώτισον την ψυχήν μου.

Κόρη με ποίησον αγνόν, πράον, σεμνόν, ανδρείον,
ησύχιον και κόσμιον, ευθύν, όσιον, θείον,
επιεική, μακρόθυμον, των αρετών δοχείον,
άμεμπτον, ανεπίληπτον, των αγαθών ταμείον.

Δος μοι σοφίαν, σύνεσιν και μετριοφροσύνην,
φρόνησιν και απλότητα και ταπεινοφροσύνην.
Δος μοι νηφαλιότητα, όμμα πεφωτισμένον,
διάνοιαν ολόφωτον, πνεύμα εξηγνισμένον.

Απέλασον την οίησιν, την υπερηφανίαν,
τον τύφον, την φυσίωσιν, και την αλαζονείαν,
την ύβριν, το αγέρωχον, την υψηλοφροσύνην,
γλώσσα μεγαλορρήμονα, ισχυρογνωμοσύνην.

Την αστασία την φρικτήν, την περιττολογίαν,
την πονηρία την πολλήν, και την αισχρολογίαν.
Χάρισαί μοι, Πανάχραντε, την ηθικήν ανδρείαν,
το θάρρος, την ευστάθειαν, δος μοι την καρτερίαν.

Δος μοι την αυταπάρνησιν, την αφιλαργυρίαν,
ζήλον μετ’επιγνώσεως και αμνησικακίαν.
Δος μοι ακεραιότητα, ευγένειαν καρδίας,
πνεύμα ευθές, ειρηνικόν, και πνεύμα αληθείας.

Φυγάδευσον, Πανάχραντε, τα πάθη της καρδίας,
τα πολυώνυμα, Αγνή, της ηθικής δειλίας.
Την αναδρίαν την αισχράν, το θράσος, την δειλίαν,
την ατολμίαν την δεινήν και την απελπισίαν.

Άρον μοι, Κόρη, τον θυμόν και πάσαν ραθυμίαν,
την αθυμία, την οργήν, ως και την οκνηρίαν.

Τον φθόνον, την εμπάθειαν, το μίσος, την κακίαν,
την μήνιν, την εκδίκησιν και την μνησικακίαν.

Την έριδα την ευτελή και την πολυλογίαν,
την γλωσσαλγίαν την δεινήν και την βωμολοχίαν.
Δος μοι, Παρθένε, αίσθησιν, δος μοι ευαισθησίαν.
Δος μοι συναίσθησιν πολλήν και ευσυνειδησίαν.

Δος μοι, Παρθένε, την χαράν Πνεύματος του Αγίου.
Δος μοι ειρήνην τη ψυχή, ειρήνην του Κυρίου.
Δος μοι αγάπην, έρωτα θείον, εξηγηγνισμένον,
πολύν, θερμόν και καθαρόν και εξηγιασμένον.
Δος πίστιν ζώσαν, ενεργόν, θερμήν, αγνήν, αγίαν,
ελπίδα αδιάσειστον, βεβαίαν και οσίαν.

Άρον απ’εμού, Παρθένε, τον κλοιόν της αμαρτίας,
την αμέλειαν, την μέθην, την ανελεημοσύνην,
τα κακάς επιθυμίας, την δεινήν ακολασίαν,
γέλωτας της ασελγείας και την πάσαν κακουργίαν.

Σωφροσύνην δος μοι, Κόρη, δος εγκράτειαν, νηστείαν,
προσοχήν και αγρυπνίαν και υπακοήν τελείαν.
Δος μοι προσοχήν εν πάσι και διάκρισιν οξείαν,
σιωπήν και ευκοσμίαν, και υπομονήν οσίαν.

Επιμέλειαν παράσχου, Δέσποινα, προς εργασίαν,
προς τελείωσιν και ζήλον αρετών προς γυμνασίαν.
Την ψυχήν μου, την καρδίαν και τον νουν μου, Παναγία,
τήρει εν αγιωσύνη, φύλαττε εν παρθενία.





Η προσευχή της γαλήνης

 Ω, Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα
εις τον αγώνα της ζωής, βοήθα με και εμένα.

 Βοήθησε με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,
γιατί η ζωή είναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία..

Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη,
στη χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τη μεγάλη.

Και σαν μητέρα  ευσπλαχνική, ελπίζω να μας σώσεις,
και από ορατούς και αόρατους εχθρούς να μας γλιτώσεις.

Στη σκέπη των πτερύγων σου σκέπασε Παναγιά μου,
όλου του κόσμου τα παιδιά και ύστερα τα δικά μου.

Και φώτισέ τα, Παναγιά, Χριστό να ακολουθήσουν
και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.

Την πίστη, την πραότητα, μην την αμελήσουν,
καθώς και την εγκράτεια μην την καταπατήσουν.

Ναι, Παναγιά μου, Δέσποινα, λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ’ το Παιδί Σου.

Να συγχωρήσει πταίσματα και τα αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό και εμάς και τα παιδιά μας.

Προσευχή προς την Παναγία

(Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά)

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε,

επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως

και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,

η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.

Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.

Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.

Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.

Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως

εκ του νοός μου αφάνισον.

Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων

και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς

εκ της καρδίας μου μείωσον.

Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.

Δίδαξον τους οφθαλμούς μου

βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.

Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως

ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.

Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον ,

ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.

Κάθαρόν μου το στόμα,

ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα

τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.

Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς

τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια ,

και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος.

Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα,

περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα

Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα,

την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον,

πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν. 

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Μία πανίσχυρη προσευχή:
Θυμήσου, Κεχαριτωμένη Παρθένε Μαρία, ότι ποτέ δεν έμεινε αβοήθητος, όποιος προσέτρεξε στη δική Σου προστασία, ικέτεψε τη δική Σου βοήθεια, ή αναζήτησε τη δική Σου μεσιτεία.
Εμπνευσμένος από αυτήν την εμπιστοσύνη,
προστρέχω σε Σένα, Παρθένε των Παρθένων,
Μητέρα μου, σε Σένα έρχομαι,
μπροστά Σου στέκομαι,
αμαρτωλός και μετανοημένος.
Ω, Μητέρα του Ενσαρκωμένου Λόγου!
Μην περιφρονήσεις τις παρακλήσεις μου,
αλλά κατά το έλεός Σου, εισάκουσέ με.
Αμήν.

''ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΣΙΤΡΙΑΝ ΕΧΩ'' ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΙΤΑΝΟΣ

Ο θεοειδής βίος στα άγια των αγίων της Θεοτόκου Ευτυχία Γιούλτση, Θεολόγος

Η παραμονή και η διαβίωση της Μαρίας στο ναό για πολλά χρόνια υπερβαίνει την πρακτική της εποχής εκείνης, όπως και κάθε εποχής. Από τα πρώτα χρόνια του βίου της στα άγια των αγίων η Μαρία προετοιμαζόταν να καταστεί αντάξια για να δεχθεί τον Θεό. Οικοδομούσε το κατάλυμα για εκείνον που θα έφερνε τη σωτηρία στον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι εξ αρχής βάδιζε το δρόμο της τελειώσεως. Η είσοδός της στο ναό και ο διαρκής προσανατολισμός του νου της στον Θεό επηρέασαν τη ζωή και τον τρόπο σκέψεώς της. Έζησε μια αυστηρά πνευματική ζωή, με κύρια χαρακτηριστικά την αποδέσμευση του νου από τα γήινα και τη στροφή στην εσωτερική ζωή. Στο ναό και στα άγια των αγίων που κατοικούσε, γράφει ο Ισίδωρος Θεσσαλονίκης, τίποτε το ανθρώπινο δεν αποσπούσε την προσοχή της, αλλά μόνο τον Θεό φανταζόταν, μιλούσε μαζί Του και η καρδιά της ήταν στραμμένη «ενώπιον Θεού διά παντός». Η χάρη του Αγίου Πνεύματος δυνάμωνε και ενίσχυε την πορεία της προς την αρετή. Έτσι καλλιεργούσε τον εαυτό της καθ’ ομοίωση Θεού, περισσότερο από όλους τους ανθρώπους .

Ο βίος της Μαρίας στο ιερό ήταν η προϋπόθεση για περαιτέρω πρόοδο στην αρετή. Όσο περισσότερο προσέγγιζε το αγαθό τόσο πιο πολύ η ζωή της εκεί έμοιαζε θεϊκή. Έτσι ήδη πριν από τον Ευαγγελισμό έφθασε να είναι τέλεια και άγια, έτοιμη να υποδεχθεί τον Θεό. Η συνεχής προσευχή και η αδιάκοπη πνευματική εσωστρέφεια κρατούσαν την Μαρία σε μια κατακόρυφη ενατένιση από τον εσωτερικό της κόσμο προς τον Θεό και αντίστροφα. Η προσευχή κυρίως την ωθούσε σε διαρκή ανάταση, κοινωνία και διάλογο με τον Θεό, πράγμα που απέτρεπε κάθε παρέκκλιση από το καλό.

Όλα αυτά είναι ενδεικτικά του έντονου μόχθου που απαιτεί ο δρόμος της πνευματικής ανόδου. Η αρετή της Παρθένου είναι καρπός μεγάλου και μοναχικού αγώνα, ζωντανής πίστεως και ελευθερίας του πνεύματος μέσα στα άδυτα του ιερού. Η ίδια ανατίθεται στο ναό για να τελειωθεί. Προσάγεται, ως άσπιλος αμνάς, ολοκαύτωμα στον Θεό. Αυτήν καλούνται να μιμηθούν οι άνθρωποι, να ενδυθούν τις ποικίλες αρετές της και να μελετήσουν όλα τα απόρρητα μυστήρια που την περιβάλλουν. Σε ένα σώμα, που δεν είχε ακόμη βιολογικά πλήρως διαμορφωθεί, φαινόταν να αναπτύσσονται και να πλεονάζουν πνευματικά χαρίσματα. Παράλληλα η νεαρή καθαρή ψυχή της εξέπεμπε «υπέρ φύσιν πλεονεκτήματα».

Γι’ αυτό ήσαν ουσιαστικά αδιάφορα για την Παρθένο τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αυτό βέβαια δεν εσήμαινε περιφρόνηση των υλικών, αλλά σώφρονα μετοχή σε αυτά.

Η τροφή και ο ύπνος, που είναι από τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανθρώπινη επιβίωση, ήταν απαραίτητες και για την Παρθένο, αλλά το πνεύμα και η ψυχή της κινούνταν πάνω από αυτά, προς τα υψηλά και τα θεία. Έτσι ζούσε διαρκώς μέσα στη νοερά και αδιάλειπτη προσευχή, στη θεωρία και την έλλαμψη. Γι’ αυτό θεωρήθηκε το τέλειο πρότυπο της ησυχαστικής ζωής και η αυθεντική οδός για την ιερά ησυχία και τη θέωση.

Εγκώμιο στην Αγία Θεοτόκο, όταν οι γονείς της την αφιέρωσαν στο Ναό ενώ ήταν τριών ετών (†) Δημήτριος Γ. Τσάμης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώην Διοικητής του Αγίου Όρους

Αγίου Γερμανού Α΄, Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως

1. Να κι άλλο πανηγύρι και χαρούμενη γιορτή της μητέρας του Κυρίου, να έξοδος της αμώμητης νύφης, να το πρώτο ξεπροβόδισμα της βασίλισσας, να το τέλειο σημάδι της δόξας που πρόκειται να την στεφανώσει, να το προοίμιο της θείας χάρης που πρόκειται να την σκεπάσει, να το φωτεινό γνώρισμα της εξαιρετικής καθαρότητάς της. Εκεί όπου μια φορά τον χρόνο κι όχι πολλές φορές εισέρχεται ο ιερέας και τελεί τη μυστική λατρεία, εκεί αυτή οδηγείται από τους γονείς της, για να παραμείνει συνεχώς στα άδυτα και ιερά της χάρης του Θεού. Ποιός γνώρισε ποτέ κάτι παρόμοιο; Ποιός είδε ή ποιός άκουσε από τους σύγχρονους ή τους πιο παλαιούς γυναίκα να οδηγείται, να κατοικεί και να παραμένει στα ενδότερα Άγια των αγίων, τα οποία είναι σχεδόν απρόσιτα και στους άνδρες; Αυτό λοιπόν το γεγονός δεν είναι ολοφάνερη απόδειξη για το καταπληκτικό και μεγάλο συμβάν που επρόκειτο στο

μέλλον να της συμβεί; Άραγε αυτό δεν είναι φανερό σημάδι και ξεκάθαρη απόδειξη;

2. Ας μας αποδείξουν όλοι όσοι την κατηγορούν και ενώ λένε πως βλέπουν, στην πραγματικότητα δεν βλέπουν, που είδαν ποτέ να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα: Ποιός είδε κόρη, που γεννήθηκε ύστερα από υπόσχεση του Θεού, τριών ετών να αφιερώνεται σαν άμεμπτο δώρο, για να κατοικεί συνεχώς στο τρίτο χώρισμα του ναού, να συνοδεύεται από τους ισχυρούς του λαού σαν σε λιτανεία, να την αποχαιρετούν παρθένες, να οδηγείται με συνοδεία λαμπάδων και να την υποδέχονται ιερείς και νομοδιδάσκαλοι έχοντας τα χέρια τους απλωμένα για να την καλωσορίσουν; Γιατί λοιπόν δεν θέλησαν όλοι οι αρνητές της να σκεφτούν συνετά; Πώς δεν πίστεψαν στα τελευταία γεγονότα, αφού γνώρισαν τα πρώτα; Πώς είχαν αντιρρήσεις γι’ αυτά που συνέβησαν αργότερα, αφού είχαν δει πρωτύτερα τα σχετικά γι’ αυτήν παράξενα και εξαιρετικά; Δεν συνέβησαν βεβαίως τυχαία όσα έγιναν στην αρχή της ζωής της, όλα ήταν προάγγελοι αυτών που θα ακολουθούσαν στο τέλος. Ας μας πουν οι σοφοί τους τα ανόητά τους, πώς δηλαδή ενώ κι άλλες στείρες γυναίκες γέννησαν, καμιάς η θυγατέρα δεν έγινε δεκτή από τους νομοδιδασκάλους και δεν αφιερώθηκε στα Άγια των αγίων; Ώστε λοιπόν δεν είχαν τί να πουν γι’ αυτήν αυτοί που έβλεπαν τότε να συμβαίνουν σ’ αυτήν τέτοια και τόσο μεγάλα γεγονότα, όπως αργότερα και οι ομοϊδεάτες τους προς τον Υιό της, όταν έλεγαν «Τί θα γίνει άραγε το παιδί αυτό;». Έτσι λοιπόν έχουν αυτά.

3. Οι διαφωνούντες ας τραβήξουν τον δρόμο της απώλειας κι ας πέσουν στο χαντάκι που οι ίδιοι άνοιξαν, εμείς όμως, δηλαδή «ο περιούσιος λαός του Θεού», οι ιερείς και οι άρχοντες, οι κοσμικοί κι οι μοναχοί, οι δούλοι και οι ελεύθεροι, οι τεχνίτες και οι γεωργοί, οι κηπουροί και οι ψαράδες, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, οι άνδρες και οι γυναίκες, με προθυμία ας τιμήσουμε τη Θεοτόκο κι ας παρακολουθήσουμε τα κατ’ οικονομίαν τελεσθέντα ήδη θεϊκά μυστήρια, που αναφέρονται στη Θεοτόκο. Πώς οδηγείται η Παναγία σήμερα από τους γονείς της με τη μεσολάβηση των ιερέων στον ναό του Θεού; Πώς η Θεοτόκος, που είναι ο έμψυχος ναός του Κυρίου, αφιερώνεται στον άψυχο ναό; Πώς ο προφήτης του ναού την υποδέχεται αυτοπροσώπως και την εισάγει στα άδυτα του ναού, χωρίς να φέρει κανένα εμπόδιο ούτε να πει στους γονείς της• «Δεν μπορώ να κάνω αυτό που γίνεται για πρώτη φορά, να οδηγήσω δηλαδή την κόρη στα Άγια των άγιων, για να παραμείνει εκεί και να κατοικεί συνεχώς, εκεί όπου εγώ επιτρέπεται μία μόνο φορά τον χρόνο να εισέρχομαι»; Τίποτε τέτοιο δεν είπε ο προφήτης, επειδή γνώριζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί —αφού ήταν προφήτης— αλλά περιμένοντάς την τήν υποδέχτηκε με προθυμία, όπως ακριβώς ύστερα απ’ αυτόν ο Συμεών υποδέχτηκε τον Υιό της.

Η αγωγή της «νοητής σιγής» και η συμβολή της στη θέωση Ευτυχία Γιούλτση, Θεολόγος

Η είσοδος της Μαρίας στο ναό σε νηπιακή ηλικία εγκαινιάζει την αφετηρία μιας παράλληλης προόδου, βιολογικής και πνευματικής που συντελείται με την άμεση συνεργία του Αγίου Πνεύματος. Η εγκατάσταση θήλεος στο ναό για την εποχή εκείνη αποτελεί ασυνήθιστο γεγονός που συνδέεται με τη δεδομένη βιολογική ιδιαιτερότητα των θηλέων και τις συναφείς θρησκευτικές αντιλήψεις. Σε σχετική αφήγηση περιγράφεται η είσοδος της Μαρίας στο ναό όπου αγνές κόρες των Εβραίων, με δέος, υποδέχονται και συνοδεύουν την πιο αγνή και αμίαντη παρθένο στον οίκο του Θεού.

Στην Παλαιά Διαθήκη η εικόνα της «τελείας περιστεράς», που την μακαρίζουν θυγατέρες και βασίλισσε, είναι προφητική του μοναδικού ρόλου της Παρθένου Μαρίας. Ακόμη προεικονίζει τη δοξολογική στάση και αποδοχή του προσώπου της από την Εκκλησία και τους πιστούς. Η εικόνα αυτή, το ίδιο ποιητική και παραστατική, επαναλαμβάνεται στους Ψαλμούς με την ίδια νοηματική έμφαση στην τελειότητα, αγνότητα και στο απαράμιλλο «κάλλος» της.

Ποτέ πριν οι θυγατέρες του λαού του Ισραήλ δεν συνάντησαν κάποια κόρη που να είχε ανατραφεί μέσα στο ναό. Επειδή διέγνωσαν ότι επιτελούνται παράδοξα πράγματα, γι’ αυτό και ένιωσαν μεγάλη χαρά, όταν είδαν τη μικρή Μαρία να βαδίζει προς το ιερό, και τον ιερέα να την ευλογεί και να την προσφωνεί. Το παράδοξο αυτό επιτείνεται ακόμη περισσότερο από το γενικά αρνητικό κλίμα αντιμετωπίσεως των γυναικών την εποχή εκείνη.

Αυτή την υποτίμηση της γυναικείας φύσεως στην κοινωνία των Εβραίων επισημαίνει ο Ιωάννης Ευβοίας και σημειώνει με έμφαση: «Πάντη γαρ πάντοτε το των γυναικών φύλον, είτε προφητεύσειεν είτε βασιλέα ευφημίσειεν, είτε πάλιν στηλιτεύσειεν και ονειδίσειεν, ουδέν εκζητητέον εν αυταίς ως ασθενούς μέρους υπαρχούσαις αυταίς».

Στο συνολικό πλαίσιο ολοκληρώσεως της πορείας της Παρθένου προς την τελείωση είναι εύλογο να ενταχθεί, ως αποφασιστικό στάδιο, η προηγμένη πνευματική ζωή της στον οίκο του Θεού. Το στάδιο αυτό χαρακτηρίζεται από τους Πατέρες, και κυρίως από τον Γρηγόριο Παλαμά, ως στάδιο «ησυχίας», «νοεράς προσευχής», «νοητής σιγής», «θεοπτίας» και «μεθέξεως Θεού». Οι ασκητικοί αυτοί όροι αποδίδουν τις διάφορες πτυχές, φάσεις και καταστάσεις του μυστικού βίου της Παρθένου στο ιερό και την ανάβασή της ως την ανώτατη βαθμίδα που είναι η θέωση. Η έννοια της θεώσεως με βάση ανθρώπινες κατηγορίες είναι ασύλληπτη, αφού πραγματοποιείται με τη μετοχή στην άκτιστη χάρη και τις ενέργειες του Θεού. Αυτή αποτελεί την έσχατη βαθμίδα της τελειώσεως και συνεπώς σημαίνει είσοδο στην απόλυτη μακαριότητα. Μόνον εκείνος που έχει πλήρως οικειωθεί την εν Χριστώ ζωή και έχει ενωθεί με τον Θεό μπορεί να βιώσει αυτή τη μακαριότητα. Γι’ αυτό και η Θεοτόκος, που έφτασε μέσω της ησυχίας στη θέωση, γίνεται εφεξής και πρότυπο ησυχαστικής τελειώσεως των πιστών.

Η Παρθένος Μαρία, με τη δική της «εν χάριτι θέωσιν», συνεργεί στην προσέγγιση, την ενοίκηση και την οικείωση του Θεού από τους ανθρώπους. Τη σπουδαιότητα αυτής της συνεργίας επισημαίνοντας ο άγιος Μόδεστος στο γνωστό Εγκώμιόν του γράφει: διά της Παναγίας «ομονογενής Υιός του Θεού Χριστός ο Θεός ημών εξωράισε την ανθρωπείαν φύσιν τη ωραιότητι και τω κάλλει της θεότητος αυτού, θεώσας αυτήν εν εαυτώ• ιδείν αυτής την κεχαριτωμένην μορφήν, εξ ης μορφώσας εαυτόν εκ Πνεύματος Αγίου, βροτόμορφος γέγονεν εν αληθεία» .

Η Παναγία μεσίτρια και βοηθός των ανθρώπων Ευτυχία Γιούλτση, Θεολόγος

Στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών η Παναγία έχει καθιερωθεί ως μεσίτρια που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον αισθητό κόσμο με τη νοητή ωραιότητα. Η αλήθεια αυτή αποτυπώνεται στους βυζαντινούς ναούς με την Πλατυτέρα που εικονίζεται στην κόγχη του ιερού. Η Παναγία είναι η κλίμακα από την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αποδεσμευθεί από τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου, να ατενίσει την ωραιότητα του προπτωτικού κάλλους και να πορευθεί προς τη θέωση. Γι’ αυτό η κλίμακα του Ιακώβ εξεικονίζει την Θεοτόκο που ένωσε τα «διεστώτα» και συνάπτει αυτά για πάντα με τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της.

Με ποιά σημασία όμως η Παναγία θεωρείται μεσίτρια, αφού είναι γνωστό ότι ένας είναι ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο Ιησούς Χριστός; Ο Χριστός με τη θυσία του έγινε το «αντίλυτρο» για την εξαγορά όλων των ανθρώπων από τα δεσμά της πτώσεως, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ Πάτερα και εκπεσμένου υιού. Ο Χριστός είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων και η μεσιτεία του αυτή γίνεται δυνατή με την Παναγία που ως Μητέρα του Θεανθρώπου πρόσφερε σε όλους τη δυνατότητα να κοινωνούν με τον Θεό.

Βασική προϋπόθεση για την επανασύνδεση και προσέγγιση Θεού και ανθρώπων είναι η λύση της έχθρας γης και ουρανού και η επαναφορά των «αποστατών» στον Πατέρα, γράφει ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Με τη λύση της έχθρας ανοίγει ο δρόμος για την υιοθεσία του ανθρώπου από τον Θεό. Η υιοθεσία ενεργοποιεί τη μετοχή στη θεία δόξα με το φωτισμό και την ανακαίνιση του συντετριμμένου πλάσματος. Η Παναγία ως μεσίτρια οδηγεί τον άνθρωπο στον Χριστό και πρεσβεύει για τη σωτηρία του. Στην εικονογραφία και την υμνολογία της Εκκλησίας, που αποτυπώνεται στις ακολουθίες, στους κανόνες, τον Ακάθιστο Ύμνο, τα θεοτοκάρια, τις συναπτές και σε κάθε σχετικό ύμνο, η Θεοτόκος δέεται υπέρ των πιστών και δεομένη εκφράζεται ως Μητέρα όλων. Αυτό διαφαίνεται περισσότερο στις θεομητορικές εορτές που αποτελούν ειδικότερες αφορμές καταφυγής των Χριστιανών στη σκέπη και προστασία της.

Η Παναγία βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Από το προνόμιο αυτό απορρέει η παρρησία της ενώπιον του υπέρ των ανθρώπων. Όταν οι πιστοί απευθύνουν δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία ή τους αγίους αυτό δεν σημαίνει ότι λησμονούν το σωτήρα Χριστό. Ο Χριστός τελικά σώζει τους ανθρώπους. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς» ψάλλεται στη θεία Λειτουργία. Η Θεοτόκος δεν σώζει, αλλά και δεν σωζόμαστε χωρίς αυτήν. Μέσω αυτής οικειούμαστε το σωτήρα Χριστό.

Στον Παρακλητικό Κανόνα, οι πιστοί απευθύνονται προς την Παναγία με την εξής ευχή: «Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν». Στον Κανόνα αυτόν αποτυπώνεται η θρησκευτική ευλάβεια προς το πρόσωπο της Παναγίας, την οποία επικαλούνται όλοι μετά τον Θεό Πατέρα για ενίσχυση και ενδυνάμωση. Η υμνολογική αυτή αναφορά αποτελεί μία ακόμη πτυχή της ορθόδοξης λατρείας όπου αποσαφηνίζεται ο μεσιτικός ρόλος της Θεοτόκου στις επικλήσεις σωτηρίας του κόσμου που απειλείται από την επικυριαρχία του κακού.

Ευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο του Αγίου Δημητρίου του Ροστώβ

Ευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο του μητροπολίτου Ροστοβίας Δημητρίου(του Ρώσου νεοφανούς αγίου και θαυματουργού,την οποία έλεγε καθημερινά).

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΒ -ΕΔΩ

 Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε, σκέπε με, και διαφύλαττε τον δούλο σου από παντός κακού ψυχής τε και σώματος,και από παντός εχθρού ορατού και αοράτου.
Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλιάς σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών. 
Χαίρε και ευφραίνου, Θεοτόκε Παρθένε, και πρέσβευε υπέρ του δούλου σου Κυρία και Δέσποινα των Αγγέλων και Μήτηρ των χριστιανών, βοήθησόν μοι τω δούλω σου.
 Ω Μαρία παναμώμητε, χαίρε νύμφη ανύμφευτε, χαίρε η χαρά των θλιβομένων και η παραμυθία των λυπουμένων.
 Χαίρε η τροφή των πεινώντων και ο λιμήν των χειμαζομένων, χαίρε των αγίων αγιωτέρα και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, χαίρε του Πατρός αγίασμα, του Υιού το σκήνωμα, και του Αγίου Πνεύματος το επισκίασμα. 
Χαίρε του πάντων Βασιλέως Χριστού του Θεού ημών το τερπνόν παλάτιον, χαίρε η Μήτηρ των ορφανών και η βακτηρία των τυφλών, χαίρε το καύχημα των χριστιανών και των προσκαλουμένων σε ο έτοιμος βοηθός.
Παναγία Δέσποινά μου, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου, ότι εις τας παναχράντους χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου.
Γενού βοηθός και σκέπη της ψυχής μου εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως, και πρέσβευε υπέρ εμού του αναξίου ίνα εισέλθω καθαρός και αγνός εις τον Παράδεισον.
 Μη απορρίψης με, Κυρία μου, τον δούλον σου, αλλά βοήθησόν μοι, και δος μοι το συμφέρον της αιτήσεως. Λύτρωσαί με παντός κινδύνου, επιβουλής, ανάγκης και ασθενείας, και δώρησαί μοι προ του τέλους μετάνοιαν, ίνα σωζόμενος τη μεσιτεία και βοηθεία σου, εν μεν τω παρόντι βίω από παντός εχθρού ορατού και αοράτου, πορευόμενος θεαρέστως εν τοις θελήμασι του αγαπητού σου Υιού και Θεού ημών, εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως από της αιωνίου και φοβεράς κολάσεως προσκυνώ, ευχαριστώ και δοξάζω το πανάγιόν σου όνομα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Από το "Μέγα Προσευχητάριον"Α. Σιμωνωφ Εκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 4/04/2012

Ιστορικό της θαυματουργής εικόνας Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας

Γιατί ο Θεός επέλεξε την Παναγία και όχι άλλη γυναίκα; Από Dogma

Ο Θεός ναι μεν επέλεξε την Παναγία, αλλά ζήτησε και τη συγκατάθεσή της πριν, δια μέσω του Αγγέλου που Εκείνος απέστειλε σε αυτήν. Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ΄ αυτής ο άγγελος. (Λουκ. Α’,38).

Η Παναγία θα μπορούσε να πει όχι, δεν μπορώ, δεν δέχομαι, δεν θέλω. Είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Οι πατέρες της εκκλησίας μας λένε ότι ακόμα και αν η Παναγία δεν δεχόταν και έδινε άλλη απάντηση στον Γαβριήλ, από αυτή που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο σχετικό εδάφιο, το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, απλά θα ματαιωνόταν για λίγο.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και μας δείχνει ότι τίποτε δεν είναι προορισμένο στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δια μέσου της ελεύθερης του βούλησης και επιλογής, πορεύεται.
Όμως ο Θεός βεβαίως και επέλεξε την Παναγία. Και την επέλεξε γνωρίζοντας ότι αυτή η γυναίκα ήταν σε θέση και πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού .
Ένα πολύ ωραίο σχετικό κείμενο, είναι εκείνο του π. Αθανασίου Γιουσμά: «Την ωραιότητα της παρθενίας σου…».
Σε απλή μετάφραση: «Την ομορφιά της παρθενίας Σου και την λαμπρότητα της αγνότητάς Σου, θαυμάζοντας ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατάπληκτος Σου έλεγε Θεοτόκε: Ποιο εγκώμιο, αλήθεια, μπορώ να Σου προσφέρω που να Σου αξίζει, Παναγία; Και πώς να Σε αποκαλέσω; Απορώ και εκπλήττομαι. Γι’ αυτό, όπως έχω εντολή από το Θεό, Σου απευθύνω τούτον τον απλό και σημαντικό χαιρετισμό: Χαίρε Εσύ που είσαι η Κεχαριτωμένη όλων»! Στους «Οίκους» των Χαιρετισμών της Θεοτόκου πάλι, ο υμνογράφος θεωρεί τον Αρχάγγελο που στάλθηκε από τον ουρανό στη φτωχή και μικρή κόρη της Ναζαρέτ, να Την κοιτά, να Τη θαυμάζει και να Της λέει με την «ασώματη φωνή» του, πολύ δυνατά, «κραυγάζοντας», τα αναρίθμητα «χαίρε». Αλήθεια, τι ήταν αυτό το ιδιαίτερο που κοσμούσε τη Θεοτόκο και προξένησε τόσο θαυμασμό στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, καθώς Την αντίκρισε εκείνη την ημέρα του Ευαγγελισμού; Δεν υπήρξαν πιο πριν άλλες γυναίκες παρθένες ή τόσο αγνές σαν την Κυρία Θεοτόκο; Δεν είχε συναντήσει ο Αρχάγγελος άλλο παρόμοιο πρόσωπο με Εκείνη; Ποια απάντηση θα μπορούσαμε να δώσουμε σε τούτη την ερώτηση και απορία; Είναι αλήθεια πανθομολογούμενη από τους Ιερούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, πως καμιά γυναίκα της Παλαιάς Διαθήκης δεν κατάφερε μέσα στους τόσους αιώνες που πέρασαν από την πτώση των Πρωτοπλάστων, να συγκεντρώσει στο πρόσωπό της τόσες πολλές αρετές και μάλιστα από την εφηβική της ηλικία, όπως η Θεοτόκος! Την Παναγία μας δεν Την κοσμούσε μονάχα η παρθενία, αλλά και όλη Της η ζωή ήταν κατά τον Άγιο Φώτιο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως: «Ανωτέρα των ουρανίων νοών»! Ανώτερη από τον αγγελικό κόσμο. Πρόσωπο που δέσποζε ανάμεσα σε όλα τα άλλα δημιουργήματα του Θεού!

Η "μετάσταση" της Θεοτόκου ΑΠΟ ΔΟΓΜΑ

Ότι συνέβη με τον Χριστό, ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε, το ίδιο θα συμβεί και με κάθε άνθρωπο. Προς το παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο το θάνατο. Βλέπουμε την κυριαρχία του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε είναι η κοινή ανάσταση, η ζωοποίηση των νεκρών σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβεί, όταν θα έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.



Η Μητέρα του Χριστού τρεις ημέρες μετά την Κοίμηση και την Ταφή της από τους Μαθητές και τους πρώτους Αποστολικούς Πατέρες, “μετέστη” στους ουρανούς. Η “μετάσταση” της Θεοτόκου είναι ταυτόχρονα ανάσταση και ανάληψη. Δηλαδή, το νεκρό της σώμα συνδέθηκε πάλι με την ψυχή της και “ανελήφθη” από τον Υιό της στον ουρανό. Δεν ήταν δυνατόν αυτή που γέννησε τον νικητή του θανάτου να κατέχεται από τον θάνατο.



Χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη στο σώμα της Παναγίας πέραν της μεταστάσεώς του στον ουρανό και της αφθαρτοποιήσεώς του, προτιμούμε να μείνουμε χωρίς προσθήκες και επεξηγήσεις στον όρο "μετάσταση" που μας παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες, με δεδομένα τα λόγια της Αγίας Γραφής στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή 15,22-23: "Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. Έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού". Και μια και η ζωοποίηση των σωμάτων ακόμα δεν έχει συμβεί πέραν του Χριστού, εφ' όσον δεν έχει συμβεί ακόμα η Δευτέρα Παρουσία, δεν μπορούμε να μιλάμε για "ανάσταση", αλλά απλώς για "μετάσταση". Άλλωστε κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής, οι ψυχές των αγίων, ακόμα και χωρίς το σώμα τους, δεν κατέχονται εκ του θανάτου: "Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτη ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." (Ιωάννης 11,21). Άλλο πράγμα λοιπόν είναι η μετάσταση και η διαφύλαξη του σώματος της Παναγίας από τη φθορά, και άλλο η ανάσταση. Και ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη "συνανίσταται" για το σώμα της Παναγίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (PG 151,465), είναι προφανές ότι δεν πρόκειται ακριβώς για τη γενική ανάσταση που θα συμβεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά για κάτι που μοιάζει με αυτήν.

ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ

 Ειπέ μοι τι είπεν ο Απόστολος Πέτρος προς την Παναγίαν όπου ήκουσεν ότι πλέον μετατίθεται εις τους Ουρανούς;

Μόλις από τα κλαύματα άνοιξε και ο Απόστολος Πέτρος το στόμα του και μετά δακρύων λέγει προς την Παναγίαν. Κυρία Θεοτόκε αληθώς μέλλεις να αποθάνης; αμή εγώ τι εκαθήμην πλησίον εδώ και δεν επήγαινα μακράν; Εθάρρουν να σε βλέπω και εις τας θλίψεις μου και διωγμούς να με παρηγορής τον Γέροντα, και τώρα με αφήνεις και εσύ; δεν σώνει μας ο σωματικός χωρισμός του Υιού σου, αλλά θέλεις να μας αφήσης και εσύ Παναγιά;

Λέγει του η Παναγία, αγαπημένε μου Πέτρε μη λυπάσαι τίποτε, ωσάν με είχετε εις την γην σωματικά, έτσι χάριτι του Χριστού μου να με έχητε και νοητά βοηθόν σας και παρηγορίαν σας από την σήμερον ημέραν, και επειδή εσύ Πέτρε είσαι ο γεροντότερος από όλους, δια τούτο τώρα μίαν δύο ημέρας παρηγόρησε τους νεωτέρους, στήριξε τους αδυνατοτέρους να μη λυπούνται δια τον θάνατόν μου.
Τότε και οι επίλοιποι Απόστολοι απηλογήθησαν προς την Παναγίαν και λέγουσι. Επειδή συ μεν Κυρία Θεοτόκε εγνωρίσαμεν ότι μετατίθεσαι εις τους ουρανούς, δια τούτο έστω άφησέ μας τίποτε λόγον προς παρηγορίαν μας εκ τού αγίου στόματός σου προς ενθύμησίν μας. Όθεν λέγει τους η Παναγία.

Τέκνα μου αγαπημένα, ακούσατε λόγον ολίγον και διδαχήν μικράν επειδή ζητάτε και αγαπάτε. Βλέπετε τέκνα μου τον κόσμον τούτον ωσάν εμπόρευμα είναι, ο δε Θεός είναι Βασιλεύς, εσείς δε, οι δούλοι του αγαπημένου μου Υιού, είσθε ωσάν οι εμπορευόμενοι. Λοιπόν να σας το ειπώ ωσάν παραβολήν.

Ήτο τις Βασιλεύς μέγας και ισχυρός και είχε δύο δούλους, και ήκουσεν ότι εις τον δείνα τόπον γίνεται μέγα πανηγύριον, και μέγα συμφέρον και κέρδος έχει εκεί, λοιπόν κράζει τους δύο του δούλους και τους λέγει. Επάρετε χρήματα πολλά και πηγαίνετε εις τον δείνα τόπον όπου γίνεται το πανηγύριον και εμπορευθήτε εκεί, αλλά εις ένα μήνα πάλιν να επιστρέψητε και όποιος αργήση περισσότερον του μηνός να είναι χαμένον το κεφάλι του. Επήραν λοιπόν οι δούλοι εκείνοι τα χρήματα και επήγαν εις το πανηγύριον, και ο μεν ένας ως μωρός όπου ήτο δεν αγόρασε πράγματα όπου λείπουν τον Βασιλέα και τα έχει ανάγκην, και να υπάγη γρήγορα αλλά ηγόρασε σπίτια και εργαστήρια και χωράφια και όσα ο Βασιλεύς χρειαζόμενα δεν τα είχε, μηδέ κέρδος και συμφέρον έδιναν εκείνα τον Βασιλέα, και όσον να σπείρη τα χωράφια και να φκιάση τα εργατήρια και τα σπίτια όπου ήσαν χαλασμένα επέρασαν τρεις τέσσαρες μήνες και περισσότερον.

Νεστοριανικές προεκτάσεις άρνησης του όρου "Θεοτόκος" Άρνηση τής Θεοτόκου ισοδυναμεί με Μονοφυσιτισμό

 

Όταν ορισμένες Προτεσταντικές ομάδες αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας, συνήθως τα μέλη τους νομίζουν ότι ο όρος απαγορεύεται επειδή είναι "αντιβιβλικός". Δεν αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση του όρου αυτού έχει Χριστολογικές προεκτάσεις, που φθάνουν στην αίρεση του Νεστοριανισμού! Με άλλα λόγια, με αυτή τη μελέτη, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή προς τους Ευαγγελικούς και Πεντηκοστιανούς εκείνους, που δεν δέχονται τον όρο: "Θεοτόκος", ότι με τον τρόπο αυτό, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, με αποτέλεσμα να πιστεύουν σε ΑΛΛΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

 

Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος"

Είναι γνωστή η άρνηση των περισσοτέρων Προτεσταντών στην Ελλάδα, να ονομάσουν τη μητέρα του Κυρίου μας: "Παναγία" ή "Θεοτόκο". Και για τον όρο "Παναγία", και την τιμή προς αυτήν, ήδη έχουμε κάνει εκτενή ανάλυση σε άλλο μας άρθρο, και έχουμε δείξει εκεί, ότι όχι μόνο δεν είναι βλασφημία, αλλά είναι και ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ όρος! Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα, και κάπως εκτενέστερα, με τον όρο: "Θεοτόκος", έναν όρο ακόμα σοβαρότερο, γιατί έχει και Χριστολογικές προεκτάσεις!

Οι παλαιότεροι οπαδοί του Ευαγγελικού χώρου της Ελλάδος, γνωρίζουν καλά τη διάσπαση που επικρατεί στους κόλπους των Ευαγγελικών, στα θέματα των φύσεων του Χριστού. Μάλιστα έχει συμφωνηθεί, για να μην επέλθη διάσπαση, να αποφεύγεται αυτό το θέμα. (Είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος για τη ρηχότητα που χαρακτηρίζει τη θεολογία και τα κηρύγματα των Ευαγγελικών στην Ελλάδα).

Όμως αυτός ο δογματικός διχασμός, έχει περάσει και στους Πεντηκοστιανούς, (και μιλάμε για Πεντηκοστιανές ομάδες που δέχονται τον Τριαδικό Θεό, και όχι για τους Σαβελιανιστές αντιτριαδικούς Πεντηκοστιανούς).

Συγκεκριμένα, λόγω αυτής της θεολογικής ρηχότητος που χαρακτηρίζει τις Προτεσταντικές ομάδες στη χώρα μας, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει το δόγμα των δύο φύσεων σε μία υπόσταση τού Χριστού. Για τους περισσοτέρους από αυτούς, αυτά είναι "ψιλά γράμματα". Με αποτέλεσμα να ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΖΟΥΝ, αρνούμενοι τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας. Και βεβαίως η άρνησή τους για τον όρο: "Παναγία", δεν έχει θεολογικές προεκτάσεις, παρά μόνο άρνηση ενός όρου. Όσον αφορά όμως την άρνηση από μέρους τους, για τον όρο: "Θεοτόκος", τους θέτει σαφέστατα με το μέρος των αρνητών των δύο φύσεων τού Χριστού! Με άλλα λόγια, όποιος αρνείται τον όρο "Θεοτόκος", αυτομάτως γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί αρνείται τον αληθινό Χριστό, και δέχεται έναν άλλο ΚΙΒΔΗΛΟ Χριστό, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια.

Δεν είναι λοιπόν σοβαρό αυτό που λένε μερικοί Προτεστάντες: "αν μιλήσουμε για Θεομήτορα", να μιλήσουμε και για θεοπαππού", και άλλα τέτοια ανάλατα επιχειρήματα. Γιατί βεβαίως η Εκκλησία προσεύχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία για τις ευχές των "δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης". Οι Χριστιανοί τιμούν ΚΑΘΕ δίκαιο που συνέβαλλε στην ενσάρκωση του Θεού μας και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προς σωτηρία των ανθρώπων. Και η άρνηση τιμής προς τα άγια αυτά πρόσωπα, βαρύνει τον αρνητή.

Όμως το ζήτημα είναι πολύ ΒΑΘΥΤΕΡΟ, και αυτό θα φανεί στα παρακάτω.

Η άρνηση των Νεστοριανών

Στην αρχαιότητα, στα χρόνια της 3ης Οικουμενικής Συνόδου (Έφεσος 431 μ.Χ.), ένα από τα σημαντικά θέματα που δογματίσθηκαν, ήταν ο όρος: "Θεοτόκος". Ο λόγος που προέβησαν σε αυτό το δογματισμό οι Χριστιανοί τότε, ήταν ο εξής:

Οι αιρετικοί που ακολουθούσαν τον επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, αιρεσιάρχη Νεστόριο (428 - 431), δεν δέχονταν ένα μόνο πρόσωπο για τον Ιησού Χριστό, αλλά έλεγαν ότι άλλο είναι το πρόσωπο του Θεού Χριστού, και άλλο του ανθρώπου Χριστού. Έλεγαν ότι η Παρθένος Μαρία, δεν ήταν Θεοτόκος, αλλά "ανθρωποτόκος", επειδή δήθεν ο Χριστός όταν γεννήθηκε ήταν μόνο άνθρωπος. Την έλεγαν επίσης: "Χριστοτόκο", υποννοώντας ότι ήταν ο Ιησούς μόνο Χριστός, και όχι Θεάνθρωπος.

Με άλλα λόγια, διασπούσαν τον ΕΝΑΝ Κύριο Ιησού Χριστό, σε δύο διαφορετικά πρόσωπα: Ένα Θεϊκό, και ένα ανθρώπινο. Δεν είχαν έτσι έναν Χριστό, αλλά ΔΥΟ! Και έλεγαν ότι μόνο φαινομενικά ο Χριστός ήταν ενιαίο πρόσωπο.

Η Παναγία ως "μόνη" βοήθεια Απάντηση σε κακοπροαίρετες ενστάσεις Προτεσταντών

 

1. Ψευδείς και συκοφαντικές διαστρεβλώσεις 2. Ανάλυση όλου του ύμνου προς την Παναγία 3. Οι μεσιτείες των Αγίων 4. Απόλυτες εκφράσεις στην Αγία Γραφή

 

Πολλοί Προτεστάντες, με κακοπροαίρετο τρόπο και κακοπιστία, απομονώνουν φράσεις από τη Χριστιανική υμνολογία, και όπως κάνουν και με την Αγία Γραφή. Έτσι πείθουν τους αστήρικτους με ψευδείς πληροφορίες, συκοφαντώντας την Εκκλησία του Χριστού ότι πιστεύει πράγματα που ΔΕΝ πιστεύει, και έτσι τους ρίχνει και αυτούς στην αίρεση, για να ανακυκλώσουν και να συνεχίσουν να διαδίδουν τις Προτεσταντικές διαβολές.

1. Ψευδείς και συκοφαντικές διαστρεβλώσεις

Σε προηγούμενο άρθρο μας, δείξαμε με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο, πόσο πλανώνται, και πόσο κακοπροαίρετοι είναι, όσοι Προτεστάντες αλλοιώνουν το νόημα της Χριστιανικής υμνολογίας προς την Παναγία, για να μας πουν ότι δήθεν την "θεοποιήσαμε", και να βρουν κάτι (έστω και ψευδές), να κατηγορήσουν την Εκκλησία. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν κατά τη συνήθειά τους να απομονώνουν φράσεις, που στα αυτιά των αμαθών φαντάζουν "ασεβείς", έτσι ώστε να τους πλανούν.

Στην παρούσα μελέτη, θα ασχοληθούμε με μία μόνο φράση, την οποία απομονώνουν για να διαβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού, κατά τον τρόπο του πατρός και διδασκάλου τους Διαβόλου. Πρόκειται για την εξής φράση:

"Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί, καί προσπέσωμεν εν μετανοία, κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποινα, βοήθησον εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον, απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην ελπίδα κεκτήμεθα".

Προσέξτε λοιπόν, πώς αλλοιώνουν πονηρά την εν λόγω υμνολογία, λέγοντας τα εξής, αφού πρώτα έχουν απομονώσει το μέρος αυτό από την υπόλοιπη υμνολογία:

"ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ... ΣΕ ΓΑΡ ΚΑΙ Μ-Ο-Ν-Η Ε-Λ-Π-Ι-Δ-Α. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟ ΛΕΝΕ ΞΕΚΑΘΑPΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ... ΣΕ ΓΑΡ ΚΑΙ Μ-Ο-Ν-Η Ε-Λ-Π-Ι-Δ-Α!!!! Μετά από αυτό ότι άλλο να μας πουν πέφτει στο κενό. Και αν θεωρούν την Μαρία ως ΜΟΝΗ ελπίδα τότε ψεύδονται όταν λένε ότι ελπίζουν στον Χριστό. Δεν μπορείτε να τα έχετε και τα δύο. Μια ελπίδα είναι ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ, είναι λοιπόν η Μαρία ή ο Χριστός;"

Για κάποιον που δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, ή είναι κακοπροαίρετος και κακόπιστος, αυτά τα λόγια φαίνονται πειστικά. Αλλά όπως θα δείτε στη συνέχεια, πρόκειται για λόγια πλήρη δόλου και διαστροφής, ενάντια στο αληθινό νόημα του χωρίου. Αλλά ας δούμε ολόκληρο αυτό τον ύμνο, και ας τον σχολιάσουμε, για να δούμε πώς διατρεβλώνουν οι Προτεστάντες το νόημα της υμνολογίας των Χριστιανών.

 

2. Ανάλυση όλου του ύμνου προς την Παναγία

Για τον σκοπό αυτό, θα χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από την ανάλυση που έκανε απ' αυτού ένα Χριστιανός σε Χριστιανικό φόρουμ, γνωστός στο διαδίκτυο με το όνομα "pilotos91", στο Χριστιανικό διαδυκτιακό κλαμπ, που θα βρείτε στη διεύθυνση: http://clubs.pathfinder.gr/xristianos/8592?forum=40989&read=1170:

"Ας δούμε τώρα αναλυτικά την Ορθόδοξη διδασκαλία περί Παναγίας συνοπτικά:

1. Η Θεοτόκος είναι Παναγία, πάνω από όλους τους αγίους, γιατί, ως άνθρωπος, μόνο με ανθρώπους μπορεί να συγκριθεί, και όχι με τον Θεό.

2. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν "θεοποιεί" την Παναγία, γι' αυτό και εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε το σταυρό μας με ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ και όχι με τέσσερα, όπως κάνουν οι παπικοί. Ούτε αναγνωρίζουμε το παπικό δόγμα περί "ασπίλου συλλήψεως" της Παναγίας.

3. Προσκυνούμε τιμητικά την Παναγία και ζητάμε τις μεσιτείες και τις παρακλήσεις προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, (και όχι προς τον Θεό Πατέρα), ώστε να μας βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, σε εθνικές ή προσωπικές δυσκολίες, σωματικές ή ψυχικές ασθένειες. Με αυτή την έννοια η μεσιτεία της μας σώζει (όχι όπως ο Χριστός που είναι ο απόλυτος Σωτήρας με την ένταξή μας στην Εκκλησία Του και στη Δευτέρα Παρουσία) από κινδύνους στην επίγεια ζωή μας. Είναι η ελπίδα μας, η προστασία μας, η μεσιτεία μας, σε δεύτερη θέση, μετά τον Θεό. Υπάρχει το απόλυτο, ο Θεός και το σχετικό, η Παναγία και οι Άγιοι, που δείχνουν τον Θεό, που απευθύνονται στο Θεό, που μεσιτεύουν για εμάς στο Χριστό, που μας οδηγούν προς τον Θεό, όπως οι Απόστολοι και υπόλοιποι μαθητές του Χριστού. Η Εκκλησία του Χριστού είναι ΜΙΑ, επίγεια και ουράνια, και πιστεύουμε ακράδαντα ότι η επουράνιος Εκκλησία (άγγελοι, άγιοι, μάρτυρες, πρεσβύτεροι) προσεύχεται και μεσιτεύει για εμάς μπροστά στο Θρόνο του Θεού.

Η τιμή προς την Παναγία Αληθινή συζήτηση Ορθοδόξου και Ρωσσελιστή Σε ένα Ρωσσελιστικό φόρουμ

 

Ένα μέλος τής ΟΟΔΕ, ο Νίκος, πρώην μέλος Ρωσσελιστικής ομάδας, είχε γράψει πριν από καιρό, μια σειρά μηνυμάτων σε ένα Ρωσσελιστικό φόρουμ. Ένα απ' αυτά τα μηνύματα, αφορούσε την τιμή τών Χριστιανών προς την Παναγία. Φυσικά οι ιδιοκτήτες τού φόρουμ, φρόντισαν να εξαφανίσουν την απάντηση τού συνεργάτη μας και έτσι σκεφτήκαμε να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το συγκεκριμένο μήνυμα στον ιστότοπο τής ΟΟΔΕ.
Διορθώσαμε μόνο κάποια ορθογραφικά λάθη που εντοπίσαμε, και σβήσαμε το όνομα τού Ρωσσελιστή φίλου μας. Έτσι μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά την επιχειρηματολογία, με την ένταση που διακρίνει ένα φόρουμ.

Στην παρακάτω επιχειρηματολογία, με κόκκινο θα διαβάσετε τα επιχειρήματα τού Ρωσσελιστή (που είναι ακριβώς τα ίδια που θα έλεγε κάθε Προτεστάντης), και με μαύρο τα επιχειρήματα τού συνεργάτη μας. Κάποιες έντονες εκφράσεις και από τις δύο πλευρές, δικαιολογούνται από τη ζωντανή συζήτηση ενός φόρουμ, με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε κανείς από τους δύο να θίξει τον άλλον, παρά αποτελούσαν "ρητορική" τακτική.

Την επιχειρηματολογία αυτή δημοσιεύουμε ως απάντηση σε όποιον κατηγορεί ψευδώς την Εκκλησία, ότι θεοποιεί την Παναγία.

Ρωσσελιστής:

Όταν οι «ιερείς» και οι «ψάλτες» κραυγάζουν τα λόγια της ορθόδοξης «ψαλμωδίας»… «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»; Έρχεσαι εσύ και η «ομάδα δογματικής έρευνας» να μας πείσετε ότι «ποτέ δεν Θεοποιήσαμε την Παναγία» και ότι «ποτέ δεν υπήρξε σκεπτικό για "θεανθρώπινο έμβρυο"». Νίκο για σε παρακαλώ, δεν μασάμε χαρούπια, ήμαστε νοήμονες και ελεύθεροι άνθρωποι και πάνω από όλα δεν μπορούμε να μην αντιδρούμε σε κοροϊδίες.

Ερωτήσεις:

1. Αν όπως λες «Ποτέ δεν θεοποιήσαμε την Παναγία» γιατί στον «ψαλμό» της ζητάτε να σας σώσει; Όταν η Αγία Γραφή ξεκάθαρά και απλά διατυπώνει για τον Ιησού Χριστό ότι: «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν;»

Ορθόδοξος:

Αν σε ενοχλούν τα λόγια της Ορθόδοξης ψαλμωδίας ότι η Θεοτόκος «σώζει», πρέπει να σε ενοχλούν και τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ότι και ο ίδιος ο απόστολος «σώζει». Δες για παράδειγμα, το εδάφιο: Ρωμαίους 11/ια΄ 14: «ει πως παραζηλώσω μου την σάρκα, και σώσω τινάς εξ αυτών». Ή το: Α΄ Κορινθίους 9/θ΄ 22: «εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής ίνα τους ασθενείς κερδήσω τοις πάσιν γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσω».

Αν λοιπόν εμείς οι Ορθόδοξοι θεωρούμε την Παναγία Θεό επειδή «σώζει», ομοίως και ο Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του Θεό επειδή λέει ότι ήθελε να «σώσει» κάποιους. Δεν σου δείξανε τα εδάφια αυτά οι ασεβείς σου δάσκαλοι;

Αν πάλι μου πεις ότι ο Παύλος μιλάει για «σχετική σωτηρία», ομοίως και εμείς για σχετική σωτηρία μιλάμε στην Εκκλησία. Να μετράς λοιπόν με τα ίδια μέτρα. Όχι όσα (νομίζεις ότι) σε συμφέρουν με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, από εκείνα που δεν σε συμφέρουν.

Ρωσσελιστής:

Όταν ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός πουθενά μέσα στην βίβλο δεν αποκαλείται «Υπεράγιος» παρά μόνο «Άγιος» - στο Α Πέτρου 1: 16 διαβάζουμε: «διότι είναι γεγραμμένον, "Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος."» επίσης και στα: (Μαρκ 1:24), (Α Πέτ. 1:15), (Αποκ. 3: 7, 4:8,). Γιατί εσείς αναβιβάζετε με τον βλάστημο αυτό τίτλο «Υπεραγία» την Ευλογημένη αδελφή Μαρία, πάνω και από αυτόν τον «αίτιο των πάντων» τον «Δημιουργό του Σύμπαντος» τον «Μόνο Αληθινό Θεό»;

Η Μαρία, Θεοτόκος και Παναγία Δύο χαρακτηριστικά που "σκανδαλίζουν" τους Προτεστάντες

 

1. Τι σημαίνει "Θεοτόκος"; 2. Το χαρακτηριστικό της ως "Θεοτόκος" υπήρχε πολύ πριν την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο το 431 3. Τι σημαίνει Παναγία; 4. Περί Σωτηρίας 5. Περί μεσιτείας 6. Βασίλισσα του ουρανού 7. Επίλογος

 

Το παρόν άρθρο γράφτηκε ως απάντηση στους προτεστάντες περί του προσώπου της Παρθένου Μαρίας. Για το αειπάρθενο έχουμε αναφερθεί εδώ. Τώρα θα ασχοληθούμε με το χαρακτηριστικό της ως "Θεοτόκος" και ως "Παναγία", και με τις απορρέουσες ιδιότητες αυτών των χαρακτηρισμών. Θα παραθέσουμε ορισμένες μαρτυρίες από την αρχαία Εκκλησία, και θα δούμε τι αναφέρει η ίδια η Αγία Γραφή.

1. Τι σημαίνει "Θεοτόκος";

Ας δούμε τι αναφέρουν οι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και πιο συγκεκριμένα ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Αναφέρει λοιπόν… "Κηρύττουμε μάλιστα ότι η αγία Παρθένος είναι κυριολεκτικά και αληθινά Θεοτόκος· όπως δηλαδή αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτήν είναι αληθινός Θεός, και αυτή που γέννησε με σάρκα τον αληθινό Θεό είναι πραγματική Θεοτόκος. Διότι ισχυριζόμαστε ότι γέννησε το Θεό, όχι με την έννοια ότι η θεότητα του Λόγου έχει την αρχή της απ’ αυτήν, αλλά ότι ο ίδιος ο Θεός Λόγος, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προαιώνια και έξω από το χρόνο και υπάρχει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα άχρονα και αΐδια, αυτός ο ίδιος τις έσχατες ημέρες για τη δική μας σωτηρία κατοίκησε μέσα στα σπλάγχνα της και χωρίς μεταβολή σαρκώθηκε και γεννήθηκε απ’ αυτήν... Διότι ο ίδιος ο Λόγος έγινε άνθρωπος, επειδή η Παρθένος τον κυοφόρησε· και προήλθε Θεός μετά την πρόσληψη, καθώς η σάρκα θεώθηκε αμέσως μόλις την προσέλαβε και δημιουργήθηκε, ώστε συγχρόνως να γίνουν και τα τρία, η πρόσληψη, η ύπαρξη και η θέωση της σάρκας από τον Λόγο. Έτσι νοείται και λέγεται Θεοτόκος η αγία Παρθένος, όχι μόνον εξαιτίας της φύσεως του Λόγου, αλλά και εξαιτίας της θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως, που η σύλληψη και η ύπαρξή τους έγινε με θαυμαστό τρόπο συγχρόνως". (Κεφάλαιο 55, Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού).
Λέγεται Θεοτόκος, επειδή ακριβώς κυοφόρησε μέσα της τον Λόγο του Θεού. Δεν γέννησε βέβαια τον Λόγο σαν να μην υπήρχε πιο πριν, αλλά με την έννοια ότι ο Λόγος έγινε άνθρωπος μέσα στα σπλάχνα της. Ο Ιωάννης το περιγράφει πολύ όμορφα αυτό το Μυστήριο της ευσεβείας, αναφέροντας… « Εν αρχή ητο ο Λόγος, και ο Λόγος ητο παρά τω θεώ, και Θεός ητο ο Λόγος…και ο Λόγος έγινε σαρξ» (κεφ. 1, 1.14)
Εάν δεν μπορούμε να την δεχτούμε ως Θεοτόκο, μήπως δεν δεχόμαστε και την θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού;

2. Το χαρακτηριστικό της ως "Θεοτόκος" υπήρχε πολύ πριν την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο το 431

Ο άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο, αναφέρει ότι ως Θεοτόκο την ονόμαζαν πολύ νωρίτερα από το 431 μ Χ όπου αποφασίστηκε και συνοδικά να καλείται Θεοτόκος η Μαρία. Συγκεκριμένα, αναφέρει τον Ωριγένη και την συμμαρτυρία του Σωκράτη του ιστορικού, την μαρτυρία του Κύριλλου Αλεξανδρείας ότι ο Μ. Αθανάσιος την ονόμαζε Θεοτόκο, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, κ.ά.

Η σύνοδος της Αντιοχείας το 324/325 μ Χ στην εγκύκλια επιστολή της, αποκαλεί την Μαρία Θεοτόκο. Στην πατρολογία του Στ. Παπαδόπουλου, στον Β΄ τόμο και σελ. 89, διαβάζουμε… «Η επιστολή, την οποία επικύρωσε η σύνοδος, αποτελεί σπουδαιότατο θεολογικό κείμενο, προετοίμασε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Νίκαια μετά από λίγους μήνες, εξηγεί  πώς και γιατί ο Υιός είναι "φύσει" και όχι "θέσει" γέννημα του Πατέρα, ξεπερνάει την ωριγενιστική και αρειανική αντίληψη ότι ο Υιός είναι "θελήσει" γέννημα, επιμένει στο "άτρεπτον" του Υιού και πλην άλλων ονομάζει την Μαρία Θεοτόκο».
 

Ο Στ. Παπαδόπουλος, αναφέρει ακόμα για τον Μέγα Αθανάσιο (+ 373) τα εξής:
 

«Είναι απόλυτα σαφές στον Αθανάσιο ότι, για να σωθεί ο άνθρωπος, έπρεπε ο Χριστός να είναι συγχρόνως και αληθινός Θεός (γι’  αυτό ονόμαζε Θεοτόκο την Παρθένο Μαρία…». (Β΄ τόμος σελ. 287).
 

Και για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο (+390) αναφέρει τα εξής:
 

«Η ένωση των δύο φύσεων έγινε με την επέμβαση του Αγίου Πνεύματος ("θεϊκώς μεν ότι χωρίς ανδρός"), αλλά η Παρθένος Μαρία εκύησε σύμφωνα με τους ανθρώπινους νόμους, φυσιολογικά και πραγματικά, δηλαδή αναπτύχθηκε στους κόλπους της ο Θεάνθρωπος, ώστε ορθά να θεωρείται και να ονομάζεται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία»

 

«ει τις ουν Θεοτόκον την αγίαν Μαρίαν υπολαμβάνει, χωρίς εστί της Θεότητος… φύσεις μεν γαρ δύο, Θεός και άνθρωπος». (Επιστολή 101, 16). (Β τόμος σελ. 509).
 

Επομένως, η διακήρυξη της Γ΄ Οικουμενικής συνόδου… « τον μεν Χριστόν ένα καθ’ υπόσταση εδογμάτισεν, τέλειον θεόν τον αυτόν, τέλειον άνθρωπον τον αυτόν, ουκ άλλον, και άλλον, αλλ’ ένα Υιόν, τον αυτόν, άνω μεν εκ Πατρός αμήτορα, κάτω δε εκ μητρός απάτορα, την δε αειπάρθενον αυτού Μητέρα, κυρίως και αληθώς Θεοτόκον καλείσθαι παρέδωκεν, ως κυρίως, και αληθώς τον Θεόν Λόγον Σαρκί γενήσασα..» (Πηδάλιο, σελ. 168), στηρίζεται και στην Αγία Γραφή αλλά και στην πρότερη παράδοση.

Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη

 

5. Είναι οι προσφωνήσεις "Παναγία" και "Πατέρες" αγιογραφικές;

 

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ‘ΠΑΝΑΓΙΑ’

Για να εκφράσουμε τα τρυφερά αισθήματα και τον ιδιαίτερο σεβασμό μας προς την μητέρα τού Χριστού, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την ονομάζουμε Παναγία. Οι αιρετικοί όμως έχουν δύο ενστάσεις επ’ αυτού:

1^η) Πουθενά στη Γραφή δεν αναφέρεται ο χαρακτηρισμός ‘Παναγία’!

Απάντηση: Πιστεύουν οι αιρετικοί ότι οι άγγελοι είναι αθάνατοι; Εάν ναι, μπορούν να μάς δείξουν πού η Γραφή λέει κάτι τέτοιο; Πιστεύουν επίσης ότι ο Θεός είναι άναρχος; Εάν ναι, μπορούν να μάς δείξουν αυτόν τον χαρακτηρισμό εις την Γραφή; Πιο συγκεκριμένα οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά κάνουν λόγο για ‘Οργάνωση’, για ‘κυβερνών σώμα’, για ‘κυβέρνηση τού Θεού’ και για ‘χρισμένους’. Μπορούν να μάς δείξουν πού ακριβώς εις την Γραφή αναφέρονται αυτές οι ορολογίες;  Επίσης σε ποιο σημείο η Γραφή κάνει λόγο για το προνόμιο ή το αξίωμα τού ‘σκαπανέως’; Πώς διατηρούν ένα τέτοιο αξίωμα όταν δεν αναφέρεται εις την Γραφή; Εφόσον ο Απόστολος Παύλος λέει ο επίσκοπος και ο διάκονος να είναι ‘μιάς γυναικός άνδρας’ (Α΄ Τιμ. 3:2,12) γιατί διορίζουν και διατηρούν διακονικούς υπηρέτες αγάμους;

Επίσης πιστεύουν το Άγιον Πνεύμα ως την ‘ενεργό δύναμη τού Θεού’. Μπορούν να μάς δείξουν σε ποιο σημείο η Γραφή ονομάζει έτσι το Άγιο Πνεύμα; Πιστεύουν ότι ο Χριστός «απέθανε από διάρρηξι τής καρδίας» (Πράγματα εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός, έκδ.1966, σελ.93, παρ.94). Μπορούν να μάς δείξουν σε ποιο σημείο τής Γραφής αναφέρεται η αιτία θανάτου τού Χριστού;

   Γιατί λοιπόν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά σκανδαλίζονται όταν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν σε κάτι που δεν αναφέρεται εις την Γραφή όταν οι ίδιοι πιστεύουν κι εφαρμόζουν πράγματα που ούτε καν αναφέρονται εις το Ιερό Κείμενο;

 

2^η) Ισχυρίζονται ότι «Ο Θεός είναι Άγιος, είναι δυνατόν η Μαρία να είναι Παναγία;».

Απάντηση: Εις τους αιρετικούς διαφεύγει το γεγονός, ότι οι Ορθόδοξοι ονομάζουν την μητέρα τού Χριστού ‘Παναγία’ όχι σε σύγκριση προς τον Θεό, αλλά σε σύγκριση προς τούς ανθρώπους. Εκφράζονται δηλαδή οι πιστοί Χριστιανοί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκφράζεται και η Γραφή. Έτσι π.χ. ο προφήτης Δανιήλ (2:37) χρησιμοποιεί για τον Βαβυλώνιο βασιλέα Ναβουχοδονόσορα τον τίτλο ‘βασιλεύς βασιλέων’, δηλαδή υπέρτατος βασιλεύς, τίτλο τον οποίον αποδίδει δύο φορές η Αποκάλυψη εις τον Χριστό (17:14, 19:16). Ερωτούμε λοιπόν τούς αιρετικούς: Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ονομάζεται εις την Γραφή με τον ίδιο ακριβώς τίτλο που χαρακτηρίζεται ο Χριστός; Πώς είναι δυνατόν ο Χριστός να είναι ‘βασιλεύς βασιλέων’, δηλαδή υπέρτατος βασιλεύς, και ταυτοχρόνως να αποκαλείται με τον ίδιο ακριβώς τίτλο κι ένας απλός άνθρωπος; Μήπως ο ένας χαρακτηρισμός αναφέρεται με απόλυτη και ο άλλος με σχετική έννοια;

   Επίσης ο Ευαγγελιστής Λουκάς προσφωνεί τον άρχοντα Θεόφιλο ως ‘κράτιστο’ (Λουκ. 1:3 – Αρχαίο Κείμενο) τίτλος ο οποίος είναι υπερθετικός βαθμός τού επιθέτου ‘αγαθός’ (αγαθός-κρείττων-κράτιστος). Ο Χριστός όμως μάς έχει διαβεβαιώσει, ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ‘αγαθός’ παρά μόνος ένας, ο Θεός (Μάρκ. 10:18, Λουκ. 18:19).

   Αντιστρέφουμε λοιπόν το ερώτημα τών αιρετικών και ερωτούμε κι εμείς με τη σειρά μας: «Ο Θεός είναι αγαθός και ο Θεόφιλος είναι κράτιστος, δηλαδή αγαθότατος;». Μήπως όμως ο Λουκάς δεν αποκαλεί τον Θεόφιλο ‘αγαθότατο’ σε σύγκριση προς τον Θεό, αλλά σε σύγκριση προς τούς ανθρώπους;

   Με την ίδια λοιπόν λογική τής Γραφής, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν αποκαλούν την μητέρα τού Χριστού ‘Παναγία’ σε σύγκριση προς τον Θεό, αλλά σε σύγκριση προς τούς ανθρώπους. Πράγματι η μητέρα τού Ιησού είναι η ανωτέρα τών αγίων, αγία αγίων (συμφώνως προς το ‘βασιλεύς βασιλέων’), Υπεραγία ή Παναγία. Ο χαρακτηρισμός άλλωστε ‘Παναγία’ δικαιολογείται από τις φράσεις τής Γραφής ‘κεχαριτωμένη’ (Λουκ. 1:28 – Αρχαίο Κείμενο), δηλαδή πλήρης χαρίτων, και ‘ευλογημένη εν γυναιξί’ (Λουκ. 1:28, 42 – Αρχαίο Κείμενο) δηλαδή ευλογημένη παραπάνω απ’ όλες τις γυναίκες, αφού αυτή, απ’ όλες τις γυναίκες, αξιώθηκε να γεννήσει τον ίδιο τον Κύριο και Θεό.

   Για να είναι ευλογημένη παραπάνω απ’ όλες τις γυναίκες, αγαπητοί αιρετικοί, άρα είναι και αγία παραπάνω απ’ όλες τις γυναίκες, είναι δηλαδή Παναγία!

 

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

   Κι εν κατακλείδι, εφόσον αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά αρνείστε να την αποκαλέσετε με τον χαρακτηρισμό ‘Παναγία’, με την δήθεν δικαιολογία ότι δεν υπάρχει αυτός ο τίτλος στην Γραφή, γιατί τότε δεν την αποκαλείτε με τον χαρακτηρισμό που υπάρχει εις την Γραφή και τον ανέφερε ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατά την ώρα τού Ευαγγελισμού; Γιατί δηλαδή προτιμάτε να την αναφέρετε υποτιμητικά ‘Μαρία’ και δεν την ονομάζετε ‘κεχαριτωμένη’, χαρακτηρισμός που όπως προείπαμε αναφέρεται εις τον Ευαγγελιστή Λουκά; (1:28 – Αρχαίο Κείμενο).

 

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Η ΓΡΑΦΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ‘ΠΑΤΕΡΕΣ’;

   Οι αιρετικοί, προκειμένου να μάς αποδείξουν, ότι κακώς αποκαλούμε τούς ιερείς μας ‘πατέρες’ επικαλούνται τα λόγια τού Χριστού εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο που έχουν ως εξής: «υμείς δε μη κληθήτε ραββί· είς γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός· πάντες δε υμείς αδελφοί εστε. Και πατέρα μη καλέσητε υμών επί τής γης· είς γαρ εστίν ο πατήρ υμών, ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 23:8-9) δηλαδή «Αλλά εσείς να μην δεχθείτε την προσφώνηση ‘διδάσκαλε’. Διότι ένας είναι ο διδάσκαλός σας, ο Χριστός. Όλοι δε εσείς είστε αδελφοί. Και πατέρα σας να μην ονομάσετε στη γη. Διότι ένας είναι ο πατέρας σας, αυτός που είναι στους ουρανούς».

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

   Εφόσον ο Χριστός απαγορεύει να αποκαλούμε τούς ανθρώπους ‘διδασκάλους’, γιατί τότε ΑΥΤΟΣ αλλά και Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ έθεσαν διδασκάλους μέσα στην Εκκλησία όπως αναφέρουν τα Α΄ Κορ. 12:28-29 και Εφεσ. 4:11; Γιατί ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αποκαλούσε συχνά τον εαυτό του ‘διδάσκαλο εθνών’; (Α΄ Τιμ. 2:7,  Β΄ Τιμ. 1:11) Γιατί επίσης απαγορεύει εις την γυναίκα να διδάσκει (εις τις εκκλησιαστικές συνάξεις) πράγμα που αφήνει να εννοηθεί, ότι οι διδάσκαλοι πρέπει να προέρχονται από τούς άνδρες; (Α΄ Τιμ. 2:12) Γιατί εμμέσως αποκαλεί τον Τιμόθεο ‘διδάσκαλο’ εφόσον τον προτρέπει «Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε» (Α΄ Τιμ. 4:11) και «ταύτα δίδασκε»; (Α΄ Τιμ. 6:3) Γιατί επίσης ο Απόστολος κάνει λόγο για πρεσβυτέρους διδασκάλους όταν λέγει: «πρεσβυτέρους...κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»; (Α΄ Τιμ. 5:17).

   Εφόσον ο Χριστός απαγορεύει να αποκαλούμε τούς ανθρώπους ‘πατέρες’, γιατί τότε Ο ΙΔΙΟΣ απεκάλεσε τον Αβραάμ ‘πατέρα’ (Ιωάν. 8:56), όπως το ίδιο έκανε και ο Παύλος (Ρωμ. 4:1, 11-12, Πράξ. 22:1) και ο Πέτρος (Πράξ. 3:22) αλλά και ο Ιάκωβος εις την επιστολή του; (2:21) Γιατί ο Στέφανος στην απολογία του πριν τον λιθοβολίσουν προσφωνεί τούς κατήγορούς του ‘πατέρες’ (Πράξ. 7:2) όπως επίσης το ίδιο αποκαλεί και τούς κατά σάρκα προγόνους του (Πράξ. 7:11-12, 15, 19) όπως επίσης το ίδιο κάνει και ο Παύλος; (Πράξ. 13:17, Α΄ Κορ. 10:1) Γιατί επίσης ο Χριστός, εις την παραβολή τού πλουσίου και τού Λαζάρου βάζει τον πλούσιο να αποκαλέσει τον Αβραάμ ‘πατέρα’; (Λουκ. 16:24).

Γιατί επίσης ο Απόστολος Ιωάννης εις την Α΄ Επιστολή του αποκαλεί τούς παραλήπτες τής Επιστολής του ‘πατέρες’; (Α΄ Ιωάν. 2:13-14).

   Πώς, αγαπητοί αιρετικοί, από την μία μεριά μάς λέγει η Γραφή, ότι υπάρχει ‘ένας Κύριος’, ‘ένας Θεός’, ‘ένας Πατήρ’, ‘ένας Ποιμήν’, ‘ένας Διδάσκαλος’ και από την άλλη να κάνει λόγο για πολλούς ‘κυρίους’, ‘θεούς’, ‘πατέρες’, ‘ποιμένες’, ‘διδασκάλους’;

   Μπορείτε, αγαπητοί ετερόδοξοι, να δώσετε μία ικανοποιητική απάντηση σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ώστε να μην καταλήξουμε εις το εσφαλμένο συμπέρασμα, ότι οι συγγραφείς τής Γραφής αντιφάσκουν κι έρχονται σε σύγκρουση με τον ίδιο τον Χριστό;

 

Η ΟΡΘΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ

   Κατ’ εμάς τούς Ορθοδόξους, η ορθή εξήγηση είναι, ότι τα εδάφια που αναφέρουν για ‘έναν Κύριο’, ‘έναν Θεό’, ‘ένα Πατέρα’, ‘έναν Ποιμένα’, ‘έναν Διδάσκαλο’, η έννοια είναι απόλυτος, ενώ τα εδάφια που αναφέρουν για  πολλούς ‘κυρίους’, ‘θεούς’, ‘πατέρες’, ‘ποιμένες’, ‘διδασκάλους’ η έννοια είναι σχετική. Με απόλυτη δηλαδή έννοια π.χ. υπάρχει ‘ένας’ μόνον Κύριος (Α΄ Κορ. 8:6) και διδάσκαλος (Ματθ. 23:8), ο Ιησούς Χριστός. Αλλά με σχετική έννοια υπάρχουν πολλοί κύριοι (Α΄ Κορ. 8:5) όπως ο Αβραάμ (Γεν. 18:12 – Α΄ Πέτρ. 3:6,) και πολλοί διδάσκαλοι στην Εκκλησία (Α΄ Κορ. 12:28-29, Εφεσ. 4:11) όπως ο Παύλος (Α΄ Τιμ. 2:7,  Β΄ Τιμ. 1:11).

   Όπως ο Απόστολος Παύλος αισθανόταν πνευματικός πατέρας πολλών πιστών, διότι τούς αναγέννησε δια τού Ευαγγελίου (Α΄ Κορ. 4:15), γι’ αυτό και θεωρεί την σχέση του με τον Τιμόθεο ως σχέση ‘πατρός προς τέκνο’ (Φιλιπ. 2:22, Α΄ Τιμ. 1:2,18, Β΄ Τιμ. 1:2, 2:1), όπως ο Απόστολος Πέτρος αισθανόταν πνευματικός πατέρας τού Μάρκου και τον αποκαλεί ‘υιό μου’ (Α΄ Πέτρ. 5:13), όπως ο Απόστολος Ιωάννης θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό πατέρα τών πιστών γι’ αυτό και τούς αποκαλεί ‘τέκνα μου’ (Α΄ Ιωάν. 2:1, 12, 28, 3:7, 18, 4:4, 5:21, Γ΄ Ιωάν. στίχ.4), έτσι κι εμείς, με αυτή δηλαδή την σχετική έννοια, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, θεωρούμε τούς ιερείς ως αυτούς που χρησιμοποιεί ο Θεός για να μάς αναγεννήσει πνευματικώς, και γι’ αυτό τον λόγο τούς αποκαλούμε ‘πατέρες’!!!