Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Στην Παναγία την Κεχριά
Αντιγράφουμε ένα παλιότερο σημείωμα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου για το ποίημα: Ενα από τα πιο ωραία ελληνικά ποιήματα που ξέρω... όχι ιδιαίτερα γνωστό στους πολλούς, αν και η θεματολογία του θα το επέτρεπε. Με συγκινεί βαθύτατα με την απλότητα, τον συγκλονισμό και τη θεία αφέλειά του. Τα συντετριμμένα υποκοριστικά. Τη φύση που καθρεφτίζει τον Θεό -ποιο Θεό;- σε κάθε εικόνα της φύσης. Την ελαφρά ασυναρτησία της σύνταξης, που ξαστοχά από την πολλή συγκίνηση. Το νόημα που τρέμει σαν τον «αέρα» πάνω από τα σα εκ των σων. Ταυτίζεται κανεις με αυτή τη φωνή, με την ανάγκη αυτής της φωνής, ακόμα κι αν δεν πιστεύει στο θεό. Σπουδαίο ποίημα που μόνο ένας Ελληνας θα το έγραφε και θα το ένιωθε έτσι.
Γλυκειά Παρθέν', αξίωσέ με
νάρθω και πάλι στο ναό σου,
όπου φυσά γλυκά η αύρα
στα πλατάνια τα θεόρατα
κάτω στο ρέμμα, που η πηγή κελαρύζει
κι επάνω θροΐζει η αύρα μαλακά.
Ολος ο ήλιος λάμπει στο θόλο
του ωραίου ναού σου με τα πιατάκια τα ποικιλμένα
κι ευωδιάζ' η μύρτος κι η δάφνη
ολόγυρα, κι η βρύση κελαδεί
στην αυλή, που ανθεί ο λιβανωτός κι [η μύρτος].
Στα νεαήμερα τ' αγαπημένα
της δοξασμένης μεταστάσεώς σου
ήθελα νάμαι να ψάλω το «Πεποικιλμένη...»
στο πανηγύρι το σεμνό.
Να βλέπω να θαμάζω τη μορφή σου
με τα ματάκια τα κλειστά,
με τα χεράκια σταυρωμένα,
κι ο Υιός σου να κρατεί την άμωμη ψυχή σου,
ως τρυγόνα στα χεράκια·
κι Απόστολοι εκ περάτων
στα σύννεφα επάνω πετώντας,
κι Αγγελοι με σταυρωμένα χέρια
βλέπουν το θάμμα το φριχτό!
Ψηλά απάνω απ' το δώμα, από δυο παραθυράκια,
με τις κοκούλες δυο καλογεράκια
προβάλλουν και τείνουν από έναν τόμον ανοιχτό!
κι ο ένας γράφει «Θνητή γυναίκα του Θεού μητέρα»
κι ο άλλος «τ' ουρανού είσαι πλατυτέρα,
ως έμψυχος ναός και θρόνος του Θεού...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου