πηγή : ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ
Ο ἅγιος Νεκτάριος, πού μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τήν ἁγιότητά του εἵλκυσε στούς καιρούς μας τήν ἀγάπη, τήν τιμή καί τήν εὐλάβεια ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων, ἦταν καί πολυγραφώτατος συγγραφεύς. Τό ἁγιασμένο πνεῦμα του μᾶς ἄφησε συγγράμματα θεολογικά, δογματικά, λειτουργικά καί οἰκοδομητικά, πού κυκλοφοροῦν καί μελετῶνται ἀπό πολλούς πιστούς.
Συγχρόνως εἶχε καί χάρισμα ποιητικό, ὑμνογραφικό καί ἀνύμνησε μέ αὐτό πρό πάντων τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, τήν ὁποία ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο.
Συνέθεσε πολλούς ὕμνους καί ὠδές πρός τήν ᾿Αειπάρθενον, πού ἀπετέλεσαν μιά ὡραία συλλογή μέ τίτλο «Θεοτοκάριον». Στήν εἰσαγωγή αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὅτι οἱ ὕμνοι του αὐτοί εἶναι ἔκφρασι τῆς εὐγνωμοσύνης του πρός τήν Παναγία.
«᾿Εποίησα ᾠδάς τινας καί ὕμνους πρός αἴνεσιν καί ἀνύμνησιν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου, τῆς Γοργοεπηκόου καί ταχείας εἰς ἀντίληψιν, βοήθειαν καί προστασίαν τῶν ἐπικαλουμένων αὐτήν, καί πρός ἔκφρασιν τῆς ᾿Απείρου πρός αὐτήν εὐγνωμοσύνης μου διά τάς πολλάς πρός ἐμέ Αὐτῆς εὐεργεσίας».
Στίς ᾿Ωδές καί στούς ῞Υμνους αὐτούς ἀπευθύνεται ὁ ῞Αγιος μέ θερμό καί προσωπικό τρόπο πρός τήν Θεοτόκο καί καταφεύγει μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν Χάρι της.
«Παναγία μου, Δέσποιν᾿ ἐπάκουσον,
εἰς τήν Σήν παρρησίαν ἐπήλπισα»,
λέγει στήν Α´ ᾿Ωδή. Καί στόν Ζ´ ῞Υμνο προσθέτει·
«Δέσποινά μου Θεοτόκε,
ἡ ἐλπίς μου, ἡ ἰσχύς μου,
ἡ θερμή μου προστασία
σκέπη καί καταφυγή μου...».
Γιά νά ἐξυμνήση τήν ἀρετή καί ἁγιότητά της δανείζεται λέξεις καί ἔννοιες ἀπό τό ῏Ασμα τῶν ᾿Ασμάτων.
«Κρίνον Σέ, ἄχραντε, εὑρών ὁ Κύριος
ἡμᾶς ἐνέπλησεν ὀσμαῖς τῆς χάριτος»
(ρμθ´ ὕμνος)
«῾Ιερά μυροθήκη
χαῖρε τό ἡδύπνοον
μύρον φυλάξασα»
(Α´ Κανών, δοξαστικός)
«῞Ολη καλή καί ἐκλεκτή ἀναφανεῖσα τῷ Θεῷ
πρό κτίσεως, Θεόνυμφε, χαρίτων τῇ λαμπρότητι,
τούς ὑμνητάς Σου φαίδρυνον
φωτοχυσίαις Σου, ἁγνή»
(Β´ Κανών, παρακλητικός)
῾Υμνῶντας τή συμβολή της στό σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας περί σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀναφωνεῖ στόν ΙΒ´ ῞Υμνον·
«Διά σοῦ ἀνεκαινίσθη
πᾶσα τῶν ἀνθρώπων φύσις.
Διά σοῦ ἐκαινουργήθη
ἡ φθαρεῖσα πάλαι κτίσις».
Βαθύς γνώστης τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς Πίστεως ὁ ῞Αγιος, παρουσιάζει ἄριστα τό Χριστολογικό δόγμα περί τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, θείας καί ἀνθρωπίνης, στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ·
«᾿Εκ σοῦ, ἁγία Παρθένε,
Χριστός ἐτέχθη ἀφράστως
ὅς ὤν Θεός ἀϊδίως
προσφάτως ἄνθρωπος ὤφθη.
᾿Εν ἑαυτῷ διασώζων τῆς φύσεως ἑκατέρας
τήν ἰδιότητα θείως ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει»
(ιδ´ ῞Υμνος)
Συγκινητικός εἶναι ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖον ἐκφράζεται ταπεινά γιά τόν ἑαυτό του καί ἱκετεύει τήν Παναγία νά τόν βοηθήση νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τά ἁμαρτήματά του·
«῾Ικέτης Σοι προσέρχομαι,
Θεογεννῆτορ, φεῖσαι μου
καί τῆς δουλείας τῶν παθῶν
ἀπάλλαξον καί ρῦσαι με.
᾿Ιάσεων, κόρη, πηγήν
ὁ Λόγος Σέ ἀνέδειξε·
διό καθικετεύω Σε
τά τραύματά μου ἴασαι»
(με´ ῞Υμνος)
«Ποταμούς τῶν παθῶν μου ἀνάκοψον
ἁμαρτίας τό πέλαγος ξήρανον,
ταῖς πρεσβείαις ταῖς Σαῖς πρός τόν Κύριον»
(πβ´ ῞Υμνος)
Σ᾿ ᾿Εκείνην κατέφευγε μέ πίστι στίς δύσκολες ὧρες του, ζητῶντας τήν ἀκαταίσχυντη προστασία της ἀπό τούς πολλούς ἐχθρούς καί τούς κινδύνους, πού τόν ἀπειλοῦσαν.
«᾿Επανατείνω, Δέσποινα, χεῖρας πρός Σέ ἱκέτιδας
καί χείλη διανοίγω Σοι πρός δέησίν μου ρυπαρά
............................................................................
Ρῦσαι με ἐξ ἐπιβουλῶν ἀνθρώπων διωκόντων με
ἐξ ἀοράτων μου ἐχθρῶν καί ὁρατῶν μισούντων με»
(99ος ῞Υμνος)
Καί γεμάτος εὐγνωμοσύνην γιά τήν προστασία της καί γιά τήν συμβολή της στήν σωτηρία μας καλεῖ τούς πιστούς νά ψάλλουν δοξολογίες πρός τήν Δέσποιναν τοῦ κόσμου·
«Τά ἔθνη δεῦτε νῦν πάντα, φωνῇ ἐν ἀγαλλιάσει
τήν Παναγίαν Παρθένον ἀνευφημήσωμεν πόθῳ»
(ρμζ´ ῞Υμνος)
Τοῦ ἐλέους Σου τήν χάριν καί τήν σκέπην τῆς ἰσχύος
οὔποτ᾿ ἀποσιωπῶμεν, ἀειπάρθενε Μαρία,
ἀλλ᾿ ἀεί εὐγνωμονοῦντές Σοι κηρύττομεν, ἁγία
............................................................................
ψάλλομεν εὐχαριστίας ἐπινίκιον ὠδήν Σοι»
(Δ´ Κανών, παρακλητικός)
῾Ωρισμένοι ἀπό τούς ὕμνους τοῦ ῾Αγίου, ὅπως ὁ πασίγνωστος καί κοσμαγάπητος «῾Αγνή Παρθένε», μελοποιήθηκαν καί ψάλλονται καί εὐφραίνουν τήν καρδιά μας.
῞Ολοι δέ γενικά οἱ ὕμνοι τοῦ «Θεοτοκαρίου» του βοηθοῦν στίς προσευχές μας καί στήν ἔκφρασι τῆς τιμῆς μας πρός τήν Θεομήτορα.
ΑμέθυστοςΣχόλιο Ανωνύμου«Δι᾽ ημάς τούς ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν» (...)
Εις το προαναφερθέν έντυπον κατηγορούνται επίσης οι Αρχιερείς της Κανονικής Ι. Συνόδου των Γ.Ο.Χ. ως αιρετικοί διότι δήθεν δεν πιστεύουν το άρθρον του Συμβόλου της Πιστεως εις το οποίον αναφέρεται ότι ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός ενηνθρώπησεν δι᾽ ημάς τούς ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν: Λυπούμεθα δια την εντύπωσιν την οποίαν εσχημάτισεν ο συντάκτης του εντύπου, και ίσως λόγοι ψυχολογικοί να τον ώθησαν εις το να πράξη τούτο. Θα πρέπει όμως να διευκρινίσωμεν τα εξής:
Το ότι οι πρωτόπλαστοι έπεσαν και ο Κυριος μας ενηνθρώπισεν χάριν ημών των ανθρώπων, ουχί εκ τινός ανάγκης, αλλ᾽ εκ της αφάτου αγαθότητος και φιλανθρωπίας κινούμενος προς σωτηρίαν του πεπτωκότος ανθρωπίνου γένους είναι δόγμα πίστεως και άπαντες το ομολογούμεν αναντιρρήτως,
Το τι θα εγένετο εις την όλως υποθετικήν και μηδέποτε υπάρξασαν περίπτωσιν της μη πτώσε ως των πρωτοπλάστων, δεν αφορά άμεσα την σω τηρίαν μας και η οιαδήποτε απάντησις εις το υποθετικόν τούτο ερώτημα εις ουδεμίαν περίπτω σιν δεν αποτελεί δόγμα πίστεως, Διότι τα δόγματα βασίζονται εις τα αληθινά γεγονότα και είναι δια τούτο αναντίρρητοι αλήθειαι. Απεναντίας αι όποιαι απαντήσεις εις υποθετικά ερωτήματα όπως: «Τι θα εγένετο εάν δεν ημάρτανον οι πρωτόπλαστοι», η «Τι θα εγένετο εάν ημάρτανε μόνον ο Αδάμ και ουχί και η Εύα», η «Τι θα εγένετο εάν δεν παρέδιδε ο Ιούδας τον Κυριον» κ.λπ., δεν είναι δυνατόν ποτέ να αποτελέσουν - δόγματα πίστεως. Ούτε όμως ημπορούν να χαρακτηρισθούν και αιρέσεις αι οιαιδήποτε πατερικαί γνώμαι απαντούν εις τοιαύτα υποθετικά ερωτήματα· διότι απλούστατα δεν επιδέχονται σύγκρισιν τα ανόμοια. Και είναι ανόμοια η αναντίρρητος πραγματικότης και η υπόθεσις,
Δεν ήτο λοιπόν διατύπωσις δόγματος η έκφρασις και εάν εισέτι δεν ημάρτανον οι πρωτόπλαστοι θα ενηνθρώπιζεν ο Κυριος (Περιοδ. «Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, α.τ. 17 σ. 1) αλλά μία γνώμη η οποία όμως έχει ως βάσεις πατερικάς διδασκαλίας των Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Αγ. Ανδρέου Κρήτης και Αγ, Νικοδήμου Αγιορείτου. Ο τελευταίος εις το τελικόν συμπέρασμα της «απολογίας του την οποίαν επεσύναινεν εις το Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον αναφέρει ανακεφαλαιώνων τούς προηγουμένους Αγίους Πατέρας: Εκ των ειρημένων λοιπόν τούτων δύναται να συμπεράνη ο καθείς ότι απαραιτήτως έπρεπε να γίνη το μυστήριον της ενανθρωπήσεως κατά πρώτόν μεν και κύριον και καθ᾽ αυτό λόγον, διότι το μυστήριον τούτο ήτο προηγούμενον θέλημα του Κυρίου καθώς είπομεν μετά του Θεσσαλονίκης Γρηγορίου, πρώτιστον κινητικόν αίτιον έχον την άπειρον και ουσιώδη και υπεράγαθον αγαθότητα του Θεού· μάλλον δε αυτόν τον ενδότατον πυθμένα της πατρικής αγαθότητος, ως είπεν ο θεοφόρος Μαξιμος· κατά δεύτερον δε λόγον και διότι ήτο αναγκαίον δι᾽ όλα τα κτίσματα... («Συμβ. Εγχειρίδιον», εκδόσεως Σ. Σχοινά, σελ. 216).
πηγή :
http://sites.google.com/site/bishopphotios/home/articles-2/aprouepothetontesenanthropeseosdyoscholiatesphonestesorthodoxias
Print 
PDF
